eqopa
Zombi Katili
- Mesajlar
- 183
- En iyi cevaplar
- 0
- Beğeniler
- 37
- Puanları
- 140
Hatırlar mısınız bilmem, 6-7 yaşlarında bütün çocuklar okula başlamadan önce bir korku ve heyecan içinde olurlar. Çoğu insan bir resmini görmeden, sesini duymadan veya o anının içinde bir eşyayı koklamadan hatırlamazlar okul anılarını. Yada bir büyüğünüz size o zamanki halinizi anlatmadan. Nedense ben, hayatımda her şeyi hatırlıyorum. Ben, 16 yaşlarına kadar normal bir çocuktum. herkes gibi bir yaşamım vardı, kavga ederdim, dayak yer veya döverdim, kızların saçını çeker kızdırırdım. Fakat bunlar bir yere kadar sürdü, koşup düşmeler, ağlamalar veya gülmeler, insanların acılarını görüp bir şey yapamamak, vesaire vesaire. Bende bunları çok özlüyorum, fakat hikayemin konusu sizlere kendimi acındırmak değil.
Yıllardır insanların beni neden bir denek gözüyle gördüklerini anlayamıyorum. Eğer benim yerimde olsalardı, bana bunları yapmazlardı. Fakat olan oldu, çocukluğumda, ergenliğimde, olgunluğumda geçti. Şu an gerçek dünyada olmayı isterdim, her neyse. Siz insanlar beni anlayamazsınız, fakat hayal edebilirsiniz...
"Oğlum hadi, arkadaşların kapıda bekliyor. Kaç dakikadır hazırlığın bitmedi!"
"Tamam anne bir dakka bekle. Kot giymem lazım rüküş falan derler sonra."
Koşa koşa hazırlığımı tamamladım. Annemi, o zamanlar bir melek gibi tanırdım. Her dediğimi yapardı, aynı şekilde bende. Bazı şeylerimiz zıttı, ama en aynı yönümüz babamın eve geç gelmesini sevmememizdi. 3 yıl önceye kadar bir tabela baskı dükkanı olan birinin, 3 yılda şirket haline gelmesi biraz değişik bir durumdu. Babam, fazla sigara içen, akıllı biriydi. Sizi şu an sıkıyorum, fakat hikayemin ilerleyen bölümlerinde sıkılma şansınız olmayacak. Bunları yazmamın nedeni, karakterimi kavramanız gerektiğidir.
Size o günü anlatmayacağım, çünkü o günü hayatımda hiç sevmedim. Sadece arkadaşlarıma sinemadan çıktığımızda, salaklık edip biraz bira içmek için bara gittiğimiz olayı anlatsam, sizin için yeterli olacaktır...
"Görkem, burdan hemen kaçalım. Kimliğimiz falan yok, kızlar zaten korkudan ölecekler! Hemen bir kapı falan bulup bir yerden kaçalım."
Aaa, bir dakika. Size adımı söylemedim. Gerçek adım Görkem fakat Minecraft'a geldikten sonra benliğim kayboldu. Neyse bunlara gelicez, şimdilik adım Görkem
"Tamam sakin ol. Burdan rahatça kaçabiliriz. Sadece polislere gözükmeyelim. Sağdaki kapıdan gidersek arka taraftan çıkarız. Bir kaç kere gelmiştim, güven bana. Neyse hemen koş kızları getir orda durmasınlar dikkat çekiyorlar."
"Tamam getiriyorum, sen git o bahsettiğin yere"
İşte bu sözler, hayatımın tamamen değişmesine ve imkansızlığına neden oldu. Aslında olacak olan olay olur fakat, bu şeyler yaşanmasaydı belki daha mutlu ola..ol.aa...
-HİKAYENİN DEVAMI BEĞENİLERE VEYA YORUMLARA GÖRE DEVAM EDİP, HİKAYE İÇERİĞİ TAMAMLANMADIĞINDAN OKUYUCULARIN HİKAYENİN GİDİŞATINI DEĞİŞTİRME ÖZELLİĞİ OLACAKTIR-
Eqopa "I'm back baby!"
Yıllardır insanların beni neden bir denek gözüyle gördüklerini anlayamıyorum. Eğer benim yerimde olsalardı, bana bunları yapmazlardı. Fakat olan oldu, çocukluğumda, ergenliğimde, olgunluğumda geçti. Şu an gerçek dünyada olmayı isterdim, her neyse. Siz insanlar beni anlayamazsınız, fakat hayal edebilirsiniz...
"Oğlum hadi, arkadaşların kapıda bekliyor. Kaç dakikadır hazırlığın bitmedi!"
"Tamam anne bir dakka bekle. Kot giymem lazım rüküş falan derler sonra."
Koşa koşa hazırlığımı tamamladım. Annemi, o zamanlar bir melek gibi tanırdım. Her dediğimi yapardı, aynı şekilde bende. Bazı şeylerimiz zıttı, ama en aynı yönümüz babamın eve geç gelmesini sevmememizdi. 3 yıl önceye kadar bir tabela baskı dükkanı olan birinin, 3 yılda şirket haline gelmesi biraz değişik bir durumdu. Babam, fazla sigara içen, akıllı biriydi. Sizi şu an sıkıyorum, fakat hikayemin ilerleyen bölümlerinde sıkılma şansınız olmayacak. Bunları yazmamın nedeni, karakterimi kavramanız gerektiğidir.
Size o günü anlatmayacağım, çünkü o günü hayatımda hiç sevmedim. Sadece arkadaşlarıma sinemadan çıktığımızda, salaklık edip biraz bira içmek için bara gittiğimiz olayı anlatsam, sizin için yeterli olacaktır...
"Görkem, burdan hemen kaçalım. Kimliğimiz falan yok, kızlar zaten korkudan ölecekler! Hemen bir kapı falan bulup bir yerden kaçalım."
Aaa, bir dakika. Size adımı söylemedim. Gerçek adım Görkem fakat Minecraft'a geldikten sonra benliğim kayboldu. Neyse bunlara gelicez, şimdilik adım Görkem
"Tamam sakin ol. Burdan rahatça kaçabiliriz. Sadece polislere gözükmeyelim. Sağdaki kapıdan gidersek arka taraftan çıkarız. Bir kaç kere gelmiştim, güven bana. Neyse hemen koş kızları getir orda durmasınlar dikkat çekiyorlar."
"Tamam getiriyorum, sen git o bahsettiğin yere"
İşte bu sözler, hayatımın tamamen değişmesine ve imkansızlığına neden oldu. Aslında olacak olan olay olur fakat, bu şeyler yaşanmasaydı belki daha mutlu ola..ol.aa...
-HİKAYENİN DEVAMI BEĞENİLERE VEYA YORUMLARA GÖRE DEVAM EDİP, HİKAYE İÇERİĞİ TAMAMLANMADIĞINDAN OKUYUCULARIN HİKAYENİN GİDİŞATINI DEĞİŞTİRME ÖZELLİĞİ OLACAKTIR-
Eqopa "I'm back baby!"
